Από τα μέσα του 19ου αιώνα και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Χάλκη έφτασε στη χρυσή εποχή της ακμής. Μαζί με τη Σύμη, την Κάλυμνο και το Καστελόριζο, τα νησιά ανέπτυξαν το εμπόριο, τη σπογγαλιεία και αύξησαν σημαντικά την πνευματική και την οικονομική κατάσταση του πληθυσμού. Δυστυχώς κατά τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας και επί Ιταλοκρατίας τα προνομιακά δικαιώματα που είχαν δοθεί στο νησί αφαιρέθηκαν και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μετανάστευσε στο εξωτερικό.
Η Χάλκη ενσωματώθηκε στην Ελλάδα μαζί με τα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου το 1948. Το μόνο κατοικημένο χωριό του νησιού, είναι το Νημποριό, τοποθετημένο αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι.
Καθώς περπατάτε στους γραφικούς δρόμους, ρίξτε μια ματιά στο νεοκλασικό κτίριο του Δημαρχείου, που χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, και τον πέτρινο Πύργο του Ρολογιού που στέκεται δίπλα του. Με μια επίσκεψη στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, πολιούχου του νησιού, που χτίστηκε το 1861, μπορείτε να θαυμάσετε το μοναδικό καμπαναριό, το ψηλότερο στα Δωδεκάνησα, τις αγιογραφίες και το σπάνιο ξύλινο τέμπλο.
Ένας ευχάριστος περίπατος 2,5 χιλιομέτρων σας οδηγεί στην παλιά πρωτεύουσα της Χάλκης, το Χωριό, με τα παλιά πέτρινα σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά στο λόφο κάτω από το Κάστρο. Κάποτε ζούσαν εδώ 4.000 κάτοικοι από τον φόβο των πειρατών. Όταν αυτή η απειλή άρχισε να υποχωρεί, γύρω στο 1850-1870, οι κάτοικοι του Χωριού ίδρυσαν το παραθαλάσσιο χωριό Νημποριό και σταδιακά εγκατέλειψαν την αρχική τους στέγη, που σήμερα είναι έρημη. Τα τελευταία χρόνια κάποια από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια είναι υπό ανακατασκευή και μερικά σπίτια έχουν ήδη ξαναζωντανέψει.
Στην κορυφή του λόφου πάνω από το χωριό, δεσπόζει το Κάστρο των Ιπποτών με εκπληκτική θέα στη γειτονική Ρόδο, την Αλιμνιά και την Τήλο. Πολυάριθμες εκκλησίες και μοναστήρια γεμίζουν τη λίστα με τα αξιοθέατα της Χάλκης που συμπληρώνει ο Καμένος Σπήλιος στις Αμιγλές. Εδώ, το 1658, ο Μοροζίνι έκαψε όλους τους νησιώτες που κρύβονταν στο σπήλαιο βάζοντας φωτιά στην είσοδό του.
Το νησί έχει σήμερα 300 μόνιμους κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό, τομέας που αναπτύχθηκε ουσιαστικά μετά το 1983 όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες υποδομές και το νησί ανακηρύχθηκε παγκόσμιο Κέντρο Ειρήνης και Φιλίας.
